IP-5

Powstała jako następca masek izolacyjnych IP-46M w latach 80-tych. Stanowiła indywidualne wyposażenie załóg pojazdów bojowych np. czołgów i bojowych wozów piechoty. Była sprzętem awaryjno-ratunkowym, zakładanym w przypadku zalania przedziału bojowego wodą podczas pokonywania przeszkody wodnej. Umożliwiała bezpieczne opuszczenie pojazdu i wypłynięcie na powierzchnie, oraz pomagała użytkownikowi utrzymać głowę ponad powierzchnię wody. Oprócz tego pozwalała dokonywać lekkich prac pod wodą. Na początku lat 90-tych opracowano IP-6, jednak po tym czasie IP-5 były najprawdopodobniej dalej używane. Oprócz armii radzieckiej była używana przez inne kraju bloku wschodniego tj. Węgry, Bułgarię i Polskę. Ta ostatnia oprócz białych IP-5 używała również czarne, aż do lat 90-tych kiedy opracowała swój własny aparat ewakuacyjny, czyli ATE-1. Pomimo powszechnej opinii IP-5 nie były używane z pochłaniaczami regeneracyjnymi PT-1 produkcji FASER S.A.

Cześć twarzowa SzIP-M

Izoluje drogi oddechowe użytkownika i oczy od otaczającego środowiska, nie posiada żadnego zaworu wydechowego, wydychane powietrze zostaje przetransportowane rurą łączącą do pochłaniacza regeneracyjnego i tam oczyszczane z dwutlenku węgla i pary wodnej, a następnie wzbogacone tlenem. Następnie trafia z powrotem do płuc użytkownika. Proces ten odbywa się w obiegu zamkniętym, co oznacza, że aparat można używać w pomieszczeniach bez dostępu do powietrza. Maski występują w 2 wersjach kolorystycznych gumy: białej i czarnej. Wizjery zostały osadzone przy pomocy metalowych obejm, od wewnątrz posiadają pierścienie zaciskowe do umocowania wkładek niepotniejących. Pod nimi znajduje się półmaska, która zmniejsza przestrzeń szkodliwą i zapobiega zapotnieniu wizjerów. Na zewnątrz maski znajduje się system mocowania (pasek, sprzączka, obejma), które sięgają na cały kaptur. Ich zadaniem jest zapewnienie maksymalnej szczelności części twarzowej podczas przebywania pod wodą, zapobiega również zsunięciu się maski. Rura łącząca jest na stale przymocowana do maski i wkręca ją się w worek oddechowy. Część twarzowa występuje w 3 rozmiarach, gdzie 1 to najmniejszy, a 3 największy. Prezentowany egzemplarz pochodzi z 1986 roku.

Zestaw IP-5

Kompletny zestaw składa się z:

-części twarzowej SzIP-M

-worka oddechowego z napierśnikiem i pokrowcem

-pochłaniacza regeneracyjnego RP-5

-2 brykietów do dodatkowego dostarczania tlenu DP-T

-worka ochronnego

-torby nośnej

-2 pudełek wkładek niepotniejących

Na 10 zestawów masek przypadała 1 instrukcja i 1 protokół. Całość waży ok. 5,2 kg.

Worek oddechowy z napierśnikiem i pokrowcem

Ma kształt koła ratunkowego, służy jako zbiornik powietrza. Te cechy sprawiają, że użytkownik po ewakuacji z wozu bojowego stosunkowo łatwo utrzymuje się na powierzchni wody. Worek jest połączony wraz z napierśnikiem, który służy do mocowania poszczególnych elementów maski i jej przenoszenia. W dolnej części posiada kieszeń na pochłaniacz regeneracyjny. Nad nim znajdują się 2 łączniki z gwintami bagnetowymi, służącymi do połączenia worka z pochłaniaczem. Po bokach natomiast znajdują się 2 miejsca na urządzenia do dodatkowego dostarczenia tlenu i zawór nadciśnieniowy typu membranowego. Jego zadaniem jest upuszczanie namiaru powietrza z obiegu. Na całość nałożony jest pokrowiec ochronny wykonany z tkaniny podgumowanej. Zapina się go za pomocą wsuwek i guzika. Urządzenie do dodatkowego dostarczania tlenu służy do wypełnienienia worka oddechowego tlenem w przypadku szybkiego i głębokiego zanurzenia się w wodzie i niewystarczającej ilości tlenu w obiegu. Jest ono zamontowane do wywijanego kołnierza worka oddechowego. By urządzenie działało, w środku musi znajdować się brykiet i należy ściągnąć metalową osłonę z kółkiem. Podczas zanurzenia maski przez otwór w przeponie wchodzi do jego wnętrza woda. Następnie poprzez naciśnięcie palcem na przeponę otwór zostaje zamknięty, a zawór zatopiony. Woda wylewa się na brykiet, który zaczyna się rozkładać i zostaje wydzielony tlen, który trafia do worka oddechowego.

Worek oddechowy - z góry

Worek oddechowy - spód

2 łączniki do podłączenia pochłaniacza regeneracyjnego

Łącznik gwintowy do podłączenia częśći twarzowej

Łącznik z rurą łączącą części twarzowej

Zawór nadciśnieniowy

2 urządzenia do dodatkowego dostarczania tlenu

Zdjęta osłona urządzenia

Widok na wnętrze ze ściągniętym zaworem

Urządzenie z włożonym brykietem DP-T bez osłony

Pochłaniacz regeneracyjny w zapiętej kieszeni

Oznaczenia na worku

Oznaczenia na kieszeni na pochłaniacz (widoczny rok produkcji)

Pochłaniacz regeneracyjny RP-5

Zbudowany jest z blaszanego kadłuba, wewnątrz którego znajdują się sekcje ze związkami tlenotwórczymi, między nimi umieszczono brykiet inicjujący, którego zadanie jest wytwarzanie tlenu w pierwszych minutach posługiwania się maską, zapoczątkowuje również pracę pochłaniacza poprzez jego rozgrzanie. Aby uruchomić brykiet, należy obrócić dźwignię o 180°, w wyniku tego trzpień opada i naciska na iglicę, która rozbija ampułkę z kwasem siarkowym, który wylewa się na brykiet i rozpoczyna jego pracę. Pod działaniem pary wodnej, ciepła i dwutlenku węgla zawartego w wydychanym powietrzu substancja tlenotwórcza rozkłada się i wydzielany jest tlen. Pochłaniacz w wyniku pracy nagrzewa się, podczas wydechu powietrze przechodzi do niego, gdzie zostaje oczyszczone z dwutlenku węgla i wzbogacone tleniem. Z pochłaniacza powietrze trafia następnie do worka oddechowego. Natomiast podczas wdechu powietrze przechodzi z worka z powrotem do pochłaniacza regeneracyjnego i trafia rurą łączącą do płuc użytkownika. Temperatura pracującego pochłaniacza na powierzhni może wynosić do 120℃.

Worek ochronny

Służy do zapakowania całości zestawu, wykonany został z wodoodpornej tkaniny podgumowanej. Zamyka się go za pomocą materiałowych taśm.

Torba nośna

Służy do przechowywania i przenoszenia maski, na wewnętrznej stronie klapy posiada kieszeń na pudełka z wkładkami przeciwpotnymi.

Brykiet do dodatkowego dostarczania tlenu DP-T

Plastikowy pojemnik, w którym jest przechowywany, występuje w przynajmniej 3 wersjach kolorystycznych, jest to spowodowane najprawdopodobniej rokiem produkcji. Na uszczelce od nakrętki posiada oznaczenia z datą produkcji (w tym przypadku kwiecień 1987). Po wyciągnięciu z opakowania umieszcza się go w urządzeniu do dodatkowego dostarczania tlenu. Posiada zawór płatkowy, który uniemożliwia przenikanie tlenu z worka oddechowego na zewnątrz i chroni brykiet przed parą wodną wydostającą się z worka.