M-49

M-49 jest oznaczeniem części twarzowej, która wchodziła w skład zestawu GP-4(u). Jest to pierwsza cywilna maska przeciwgazowa, która powstała w Związku Radzieckim po zakończeniu II Wojny Światowej. W swoim pierwszym wariancie, z krótką, gumową rurą łączącą była produkowana od lat 50-tych, aż do momentu, kiedy wprowadzono modyfikację, polegającą na wydłużeniu rury oraz pokryciu jej od zewnątrz tkaniną (powszechna praktyka w przypadku rur łączących z tamtego okresu). Prawdopodobnie podczas trwania produkcji ulepszonego wariantu zdecydowano się na jeszcze jedną zmianę - metalowe sprzączki nagłowia przestały być zatapiane w gumie. Maska produkowana w dwóch wariantach kolorystycznych (informacja pewna jedynie dla wersji po modernizacji) - ciemnozielonym oraz beżowym, który jest zdecydowanie mniej popularny. Cechą charakterystyczną zielonej mieszanki gumowej jest wysoka podatność na przebarwienia, która objawia się poprzez stopniowe ciemnienie, aż do osiągnięcia barwy przypominającej czarną. Maska nigdy nie była produkowana w takiej wersji, jest to jedynie efekt niepoprawnego jej przechowywania. Ze względu na swoje przeznaczenie, M-49 została zaprojektowana z myślą o maksymalnej prostocie i niewielkim koszcie produkcji - rura łącząca jest przytwierdzona na stałe na części twarzowej, a w jej wnętrzu próżno szukać jakiegokolwiek rozwiązania minimalizującego parowanie szkieł okularowych. Pomimo swoich wad, maska utrzymała się w produkcji przez około dwie dekady, kiedy to została całkowicie wyparta przez zestawy GP-5. Osiągnęła także pewnego rodzaju sukces eksportowy, ponieważ po niewielkich modyfikacjach została wprowadzona także w Polsce (Maska Typu Cywilnego jako odpowiednik GP-4, ML jako odpowiednik GP-4u) i Rumunii (MC-56). Nagłowie składa się z dosyć skomplikowanego systemu nieelastycznych taśm, gdzie do regulacji rozmiaru służy tylko jedna z nich, przewlekana kolejno przez metalowe oczka.

Zestaw

Omawiając skład zestawów, w których skład wchodzi M-49 należy dokonać na początku podziału na GP-4 i GP-4u. W przypadku pierwszego z nich mamy do czynienia z częścią twarzową o krótkiej, całkowicie gumowej rurze łączącej, filtropochłaniacza model GP-4, ołówka przeciwpotnego oraz bardzo prostej, dwukomorowej torby zapinanej na pojedynczy guzik (produkowanej w wariancie beżowym oraz ciemnoszarym). Drugi zestaw składał się z późniejszej wersji części twarzowej (na zdjęciach), zmodyfikowanego filtropochłaniacza GP-4u, ołówka przeciwpotnego oraz identycznej torby, produkowanej już prawdopodobnie tylko w kolorze beżowym. Same filtropochłaniacze także malowane były na dwa sposoby - farbą o barwie jasnoszarej lub beżowej/zielonej, identycznej jak w przypadku większości radzieckich filtropochłaniaczy z tego okresu.