MI 46 M

Rumunia po okresie II wojny światowej nie posiadała żadnych aparatów izolacyjnych dla załóg pojazdów opancerzonych w celu zabezpieczenia żołnierzy w trakcie ewakuacji z zatopionego pojazdu podczas pokonywania przeszkód wodnych. W okolicach lat 60-tych skopiowano radziecki projekt, jakim była maska izolacyjna IP-46M i otworzono krajową produkcję całego zestawu, oprócz pochłaniaczy regeneracyjnych, które były importowanane z ZSRR. Oprócz ewakuacji mogła również służyć do wykonywania lekkich prac pod wodą do głębokości ok. 7 metrów maksymalnie przez 2 godziny. Mogła być również używana na lądzie w miejscach o niedostatecznej ilości tlenu w powietrzu. W latach 80-tych Rumunia opracowała nowy typ aparatu na podstawie IP-5. MI 46M bardzo często nazywana jest IM-46M, jednak jest to niepoprawna nazwa.

Część twarzowa

Wykonana jest z gumy klejonej warstwowo gorszej jakości i innego koloru niż radziecki odpowiednik, widać na niej wiele skaz i oznaczeń produkcyjnych. Maska wyposażona jest w: uszczelnienie obwodowe, gumowy ustnik i zacisk zakładany na nos. Wizjery posiadają montaż na wkładki przeciwpotne. Część twarzowa występuje w 4 rozmiarach, gdzie rozmiar 4 to największy, a 1 najmniejszy. Rura łącząca jest przymocowana na stałe do części twarzowej za pomocy plastikowego, białego łącznika. Dolna część jest bezpośrednio przykręcana do wytwornicy tlenu. Jest to aparat izolacyjny o obiegu zamkniętym, więc wydychane powietrze zostaje w obiegu i jest transportowe do wytwornicy. W środku pod działaniem pary wodnej, ciepła i dwutlenku węgla zawartego w wydychanym powietrzu substancja tlenotwórcza w pochłaniaczu regeneracyjnym rozkłada się i wydziela tlen niezbędny do dalszego oddychania, pochłaniając jednocześnie parę wodną i dwutlenek węgla. Przy wdechu powietrze oczyszczone przechodzi z worka oddechowego przez pochłaniacz do maski. Prezentowany egzemplarz pochodzi z 1977 roku.

Zestaw

Całość przenoszona jest w torbie, z metalowym stelażem służącym do zamocowania wytwornicy w środku i odizolowania jej od reszty, ponieważ podczas pracy mocno się nagrzewa. W bocznej kieszeni znajduje się koc grzewczy nakładany na wytwornice w przypadku pracy w temperaturze poniżej ok 10°C. Całość waży ok. 5,5kg. Pojemność robocza worka oddechowego wynosiła ok. 4 litry. W dolnej części wewnątrz worka znajduje się sprężyna, która służy do ochrony przed ściśnięciem dolnej części worka ciśnieniem wody w czasie zanurzenia. Worek oddechowy spełniał rolę zbiornika tlenu wydostającego się z pochłaniacza. Dodatkowo został wyposażony w zawór nadciśnieniowy, który wypuszczał nadmiar powietrza z worka. Na górze znajdują się 2 miejsca na dodatkowe pakiety rozruchowe.

Pochłaniacz regeneracyjny RP-46M (produkcji radzieckiej)

W środku znajduje się najprawdopodobniej mieszanka nadtlenku sodowego, oraz wodorotlenku wapnia. Na górze pochłaniacza znajdują się 2 końcówki, jedna ma w sobie urządzenie rozruchowe z metalową iglicą, która w momencie przyciśnięcia zbija szklaną ampułkę z kwasem siarkowym, który wylewa się na brykiet inicjujący. Natomiast drugie gniazdo służy do bezpośredniego podłączenia części twarzowej. Dodatkowo końcówka w dolnej części pochłaniacza służyła do połączenia z workiem oddechowym. Zależnie od temperatury i wykonywanej pracy wytwornica pozwalała oddychanie w aparacie od 20 min do 2 godzin.

Karta techniczna

Zawiera wykaz części i świadectwo odbioru dopuszczającym do eksploatacji.