SzR-2

SzR-2 to nietypowo wyglądająca maska, o równie nietypowym przeznaczeniu. Jej pierwsze egzemplarze pojawiły się w latach 60-tych jako zastępstwo dla modelu SzR-1 (której kopia była produkowana w Polsce pod oznaczeniem SzR2-50). Obie maski zostały zaprojektowane z myślą o ochronie osób, które nie są zdolne do skorzystania z konwencjonalnej maski przeciwgazowej ze względu na odniesione rany głowy. Swój ,,workowaty" kształt zawdzięcza wymaganiu, by jeden rozmiar był odpowiedni dla wszystkich, niezależnie od ilości i grubości opatrunków, długości włosów, czy obecności brody. Dostosowanie maski do pożądanych wymiarów odbywa się poprzez odpowiednie wyregulowanie trzech par materiałowych pasków, znajdujących się po bokach maski oraz zapięciu metalowej klamry, znajdującej się u dołu kołnierza. Sama część twarzowa jest wykonana z dwóch rodzajów materiału - kremowej gumy o właściwościach identycznych jak w przypadku innych radzieckich masek z analogicznego okresu oraz drugiego rodzaju mieszanki w kolorze zbliżonym do pomarańczowego. Elementy, które są z niego wykonane (kołnierz, płat łączący z tyłu maski) cechują się o wiele mniejszą grubością, ale i przy okazji znaczną elastycznością. Zapewnia to masce większą rozciągliwość, a co za tym idzie większy komfort podczas zakładania oraz zdejmowania. Z przodu maski znajduje się przytwierdzona na stałe rura łącząca oraz zawód wydechowy. Ich ułożenie oraz wygląd przywodzi na myśl najmniejszy rozmiar maski MD-1A. Szkła okularowe cechują się standardową wielkością (59 mm), nie mają jednak możliwości montażu wkładek przeciwpotnych. Wewnątrz maski brakuje jakichkolwiek rozwiązań zapobiegających parowaniu szkieł, nie było to jednak prawdopodobnie traktowane jako priorytet, że względu na specyfikę zastosowania. Wyróżniającym się elementem jest obecność siatki na zaworze wydechowym, ma ona za zadanie zapobiegać przedostawaniu się ciał stałych na zewnątrz, a co za tym idzie, rozszczelnieniu maski. SzR-2 nie doczekała się do dnia dzisiejszego następcy, mimo to najmłodsze egzemplarze są datowane na końcówkę lat 80-tych. Oprócz użytkowania przez siły zbrojne ZSRR była ona także eksportowana do Czechosłowacji (ŠR-2), NRD (SchR-2), Węgier (SR-2/Fejsérült gázálarc) oraz produkowana na licencji w Rumunii (oznaczenie nieznane, odróżnia się obecnością złącza gwintowego oraz inną osłoną zaworu wydechowego).

Zestaw

Niewiele wiadomo na temat prawidłowego zestawu, w skład którego wchodziła maska. W przypadku ZSRR była najprawdopodobniej używana wraz z wojskowych filtropochłaniaczem EO-16, na Węgrzech wraz z zestawem maski 70M (torba 70M, filtropochłaniacz 70M, skarpeta na filtropochłaniacz), a w Rumunii z wojskową torbą od maski M74, filtropochłaniaczem CF-74 oraz prawdopodobnie rurą łączącą z zestawów MD52/58. Na zdjęciach przedstawiono przykładowy zestaw węgierski.