PFL

PFL, czyli maska filtracyjna lotnicza (Противогаз Лётный Фильтрующий) to jedyna obok PPM-88 maska panoramiczna, która była produkowana seryjnie w ZSRR. Jest ona stosunkowo rzadka, ponieważ pierwsze egzemplarze pochodzą z 1987 roku, a ostatnie opuściły linie montażowe wraz z upadkiem Związku Radzieckiego. Nie była ona nigdy produkowana w tak dużych ilościach jak GP-7 lub SzM-41/62/66, ponieważ była to wyspecjalizowana konstrukcja przeznaczona dla wojskowych załóg samolotów i śmigłowców, które mogły być narażone na przebywanie lub lądowanie w warunkach skażenia bronią ABC (cywilnym odpowiednikiem PFL jest LP-2). Maska wraz z całym wyposażeniem była częścią zestawu KZO-L, w skład którego wchodził również kombinezon kompatybilny z PFL. Prawdopodobnie do dnia dzisiejszego dalej można ją spotkać w jednostkach rezerwowych. Część twarzowa została oparta na wspomnianej wcześniej cywilnej masce PPM-88. Podstawowym wymaganiem, które przyświecało projektowaniu PFL był maksymalny komfort użytkownika, nawet podczas długiego noszenia maski. Jest to oczywiście wymóg spowodowany długością lotów bojowych, które mogą trwać kilka lub nawet kilkanaście godzin. Dzięki temu założeniu konstrukcja ta posiada kilka rozwiązań unikalnych nie tylko w skali Układu Warszawskiego, ale też świata. Część twarzowa wyposażona jest w 5-punktowe nagłowie, lecz tylko dolne dwa paski są regulowane (pozostałe trzy są zespolone z maską, ich długość zależy od rozmiaru). Dodatkowo jest ono częściowo, podobnie jak półmaska wewnętrzna, pokryte futro-podobnym materiałem. Maska po lewej stronie posiada również wbudowany mikrofon. Zestawowa rura łącząca podzielona jest na dwa segmenty, z których każdy wyposażony jest w złącze bagnetowe. Dzięki temu po odłączeniu dolnej części rury użytkownik może wpiąć maskę do pokładowego systemu podtrzymywania życia. Jeśli nie ma takiej możliwości, to przydatny staje się drugi człon z gwintem zgodnym z zestawowym filtropochłaniaczem. Ten z kolei jest dostarczany w hermetycznym, plastikowym opakowaniu. Podyktowane jest to specyficzną, podobną do wkładek filtrosorpcyjnych (M17, MP-4) budową. Oznacza to, że filtropochłaniacz nie posiada wlotu powietrza, lecz filtruje całą swoją powierzchnią. Zastosowanie tego specyficznego rozwiązania ma związek z komplementarnym kombinezonem (miejsce na ten element znajduje się w kieszeni udowej). Nietypowy jest również podział na rozmiary. Zamiast standardowego system opartego na cyfrach (0,1,2, itd.) występują oznaczenia 3S1, 3M1, 4S1, itd. Pierwsza cyfra oznacza rozmiar nagłowia (znaleźć ją można na środkowej części nagłowia), kolejna maski wewnętrznej (nagłowie), a ostatnia właściwej maski (zewnętrzna obudowa mikrofonu). Zawór wydechowy (identyczny z obecnym w maskach serii PMK) uniemożliwia dokręcenie filtropochłaniacza bezpośrednio do maski, więc jedyną możliwością jest zastosowanie rury łączącej. Prezentowany egzemplarz został wyprodukowany w Jarosławiu w 1988 roku.

Zestaw

Fabryczne komplety są nadzwyczaj bogate w akcesoria, w porównaniu do innych masek przeciwgazowych pochodzących z Układu Warszawskiego. Całość przychodzi zapakowana w fabryczny karton. Wewnątrz możemy znaleźć torbę (niemal identyczna jak w PMK-1/2), dwa foliowe worki, rurę łączącą z dwuczęściowym brezentowym pokrowcem, pudełko z wkładkami nieparującymi, filtropochłaniacz KPL-3, zapasowy kawałek materiału, identyczny z tym zastosowanym na nagłowiu i część twarzową wraz z usztywniaczem. Jest to jedna z najbardziej zaawansowanych technicznie masek przeciwgazowych powstałych w bloku wschodnim.