MCU-2A/P

Na początku lat 70-tych na potrzeby armii Stanów Zjednoczonych zostały opracowane 2 prototypy masek oznaczone jako XM-29 i XM-30, w celu zastąpienia serii M17, M24 i M25. Po wielu próbach i testach uznano je jako niewystarczające z powodu problemów z panoramicznym wizjerem oraz ze słabą odpornością na bojowe środki trujące i trudności z dekontaminacją. W wyniku tego program został zamknięty w lipcu 1982 roku. Jednak po pewnym czasie mimo anulowania projektu opracowane technologie i rozwiązania nie zostały zmarnowane, gdyż Siły Powietrzne w 1983 roku sfinalizowały prototyp XM30 w wyniku czego powstała maska MCU-2/P. Produkcją zajęła się firma Scott, a w późniejszym czasie MSA. Marynarka Wojenna przyjęła je na swoje wyposażenie w okolicach roku 1984, która zastąpiła przestarzałe w tym momencie Navy Diaphragm Mark V. W okolicach lat 90-tych powstała MCU-2A/P, która posiadała wewnętrzny mikrofon M101/AIC, który umożliwiał używanie maski wraz z zewnętrznymi systemami komunikacji za pomocą złącza umieszczonego w okolicach komory fonicznej. Oba modele były używane przez obsługę naziemną sił powietrznych i marynarkę wojenną w tym personel lotniskowców do lat 2000, gdy zostały zastąpione przez M50 produkcji Avon Protection. Na ich podstawie została opracowana MSA Advantage 1000, która głównie jest używana przez policję i inne formacje mundurowe.

Część twarzowa

Wykonana została z szarej gumy silikonowej, taki materiał zapewniaj wysoki komfort noszenia, jednak był słabo odporny na bojowe środki trujące. W wyniku tego maski musiały być używane z butylowymi nakładkami. Panoramiczny wizjer wykonano natomiast z przezroczystego silikonu, plusem takiego rozwiązania było, że wizjer był elastyczny. Wadą takiego rozwiązania, było to, że po latach wizjer ulegał zżółknięciu z powodu wystawienia na promienie słoneczne. Pod nim umieszczono komorę foniczną wykonaną z czarnego aluminiową wraz z portem mikrofonowym. To właśnie na nim mocowało się różne nakładki przewidziane do serii MCU-2 za pomocą gumowego elementu, który oplata się wokół komory. Po bokach znajdują się 2 złącza gwintowe na filtropochłaniacz, z czego jedno z nich jest zamknięte za pomocą zaślepki z małą komorą foniczną. Użytkownik według własnych preferencji może zmienić umiejscowienie filtropochłaniacza. W okolicach podbródka znajduje się zawór wydechowy wraz z gumową osłoną i rurką do spożywania płynów. Takie umiejscowienie zaworu umożliwia pasywne usuwanie nadmiaru potu z części twarzowej. W środku natomiast umieszczono gumową półmaskę i deflektor, który kieruje wdychane powietrze na wizjer. Budowa nagłowia została oparta o poprzedni model, czyli M17, jest ono niemalże identyczne. Seria MCU-2 produkowana była w 3 rozmiarach: S, M i L. Prezentowany egzemplarz pochodzi z 1991 roku.

Część twarzowa z nałożoną przeźroczystą nakładką

Część twarzowa z nałożoną przyciemnianą nakładką

Zestaw

Składa się z: części twarzowej, torby, filtropochłaniacza C2, 2 nakładek (przeźroczystej i przyciemnianej), torby wodoodpornej, wzmacniacza głosu M7 (VPU) i kaptura przeciwchemicznego.

Wzmacniacz głosu M7

VPU, czyli Voice Projection Unit służy jako urządzenie poprawiające projekcje głosu użytkownika, ułatwia to komunikację podczas używania masek z serii MCU-2. Jest to ważne, gdyż bez niego przy źródłach hałasu komunikacja może być utrudniona. Jest montowany za pomocą 2 zatrzasków do przedniej osłony komory fonicznej. Na górze znajduje się przycisk do włączania i wyłączania. Zasilany jest za pomocą pojedynczej baterii 9 V

Kaptur przeciwchemiczny

Utrzymuje się na części twarzowej za pomocą wewnętrznych, zapewnia dodatkową ochronę użytkownikowi przed kroplami bojowych środków trujących. Znajduje się na nim regulowany sznurek, który umożliwia lepsze i szczelniejsze dopasowanie całości.