M40A1

W 1983 armia amerykańska zaczęła eksperymentować z całkowicie nowym projektem maski znanym pod określeniem XM40, który miał zastąpić przestarzałe w tym okresie maski serii M17, które przy długotrwałym noszeniu powodowały dyskomfort u użytkownika, problemem było również konstrukcja uszczelnienia, która była podatna na pękanie podczas działań wojskowych. Postanowiono zrezygnować z filtrów policzkowych, na rzecz małego filtropochłaniacza z gwintem. Było to spowodowane, że filtry policzkowe były problematyczne i czasochłonne w zakładaniu i wymienianie. W 1986 ruszyła produkcja masek M40, która zaczęła wypierać swojego poprzednika. W połowie lat 90-tych opracowano poprawioną wersję, która nosiła oznaczenie M40A1. Zmieniono w niej delikatnie kształt półmaski i zastosowano bardziej miękką gumę, a dokładnie silikon. Przeprojektowano również nakładkę butylową, której gabaryty zostały zmniejszone, dzięki czemu stała się bardziej ergonomiczna. Zmianie również uległ kaptur przeciwchemiczny, który od teraz mógł być zakładany z nałożoną nakładką butylową. Opracowano również nowy pochłaniacz C2A1. Maski te były produkowane przez 3 firmy: Scott, MSA, ILC Dover w 3 rozmiarach: S, M i L. Była używana przez siły zbrojne Stanów Zjednoczonych. Na jej podstawie powstała M42, czyli wersja dla załóg pojazdów opancerzonych.

Część twarzowa

Wykonana ją z gumy silikonowej w kolorze oliwkowym. Wybór takiego materiału był podyktowany tym, że maska miała zapewniać wysoki komfort noszenia. Maska posiada 2 oddzielne wizjery wykonane z tworzywa sztucznego, z montażem na nakładki ochronne o różnym przeznaczeniu. Pod nimi umieszczono komorę foniczną z możliwością podpięcia VPU. Gniazdo gwintowe na pochłaniacz jest po lewej stronie, prawa strona zaślepiona jest za pomocą małej komory fonicznej. Istnieje możliwość zamiany stron. Na osłonie zaworu wydechowego schowano zamknięcie od systemu do spożywania płynów. Zawór umieszczono w taki sposób, że pełni funkcję odprowadzania wilgoci ze środka. Nagłowie jest 6-punktowe i regulowane za pomocą metalowych klamer. W środku znajduje się pojedyńczy plastikowy deflektor, który kierduje zimne powietrze w strone wizjerów. Prezentowany egzemplarz pochodzi z 1999 roku.

Nakładka butylowa

M40A1 musi być używana z nakładką butylową, tzw. second skinem, ponieważ silikon nie jest odporny na wszystkie rodzaje gazów bojowych. Dlatego na część twarzową nakłada się warstwę gumy butylowej, która zapewnia wysoki stopień ochrony. Również przeciwko kroplom BŚT (Bojowych Środków Trujących). Minusem tego rozwiązanie jest to, że całość jest cięższa od innych masek z tego okresu.

Zestaw

Składa się z: części twarzowej, butylowej nakładki (późnej), filtropochłaniacza C2, kaptura przeciwchemicznego, nakładek przeźroczystych i przyciemnianych, manierki, montażu na szkła korekcyjne, nowszego typu nagłowia i listy obchodzenia się z maską.

Oznaczenia

Oprócz wymienionych poniżej każda część twarzowa posiada na samej górze oznaczenie rozmiaru (w tym przypadku L). Natomiast "second skin" posiada oznaczenie z boku ( w tym przypadku M/L).

Oznaczenia na części twarzowej: rok produkcji (1999), producent (ILD), numer formy (2J02)

Oznaczenia na osłonie zaworu wydechowego: rok produkcji (1999), producent (ILD), numer formy (0428)

Oznaczenia na nakładce butylowej: rok produkcji (1994), producent (ILD), numer formy (9304)

Nakładki na wizjery

Do masek z serii M40 opracowano kilka rodzajów nakładek ochronnych na wizjery. Niektóre z nich np. przyciemniane służyły do ochrony przed promieniami UV i granatami błyskowymi. Przeźroczyste zapewniały ochronę wizjerów przed rysami i uszkodzeniami. Istnieją również zielone nakładki do ochrony oczu użytkownika przed promieniami laserów, jednak są one ekstremalnie rzadkie. Montuje je się za pomocą nałożenia ich gumy na krawędzie wizjerów. Jest to bardzo podobne jak w maskach MP-4.

Nakładki przeźroczyste

Nakładki przyciemniane

Nakładki przyciemniane - od boku

Sposób montażu