T.35

Najpopularniejsza maska przeciwgazowa armii włoskiej w okresie II Wojny Światowej. Stosowana była we wszystkich możliwych służbach mundurowych oraz zastosowaniach cywilnych przez kilkadziesiąt lat, co czyni ją najbardziej rozpowszechnioną maską w historii Włoch. Produkcja rozpoczęła się w roku 1935, a ostatnie przykłady jej użycia były odnotowywane na przełomie XX i XXI wieku. Model T.35 został wprowadzony, by zastąpić kilka poprzednich (m.in. M.31, M.33, T.33), lecz cel ten udało się osiągnąć dopiero po zakończeniu II Wojny Światowej. W 1959 roku, na wyposażenie służb mundurowych, wprowadzony został nowy model maski przeciwgazowej – M59, nie zdołała ona jednak nigdy w pełni wyprzeć T.35 z użycia. Omawiana maska była używana w co najmniej trzech krajach oraz produkowana przez kilku producentów w kilkunastu różnych wariantach. T.35 to wersja podstawowa, wyprodukowana w największej ilości egzemplarzy. Maska posiada nagłowie typowe dla okresu produkcji, wyróżnia je górny pasek regulowany za pomocą sprzączki. Po lewej stronie maski odlane jest logo producenta, czyli w tym przypadku S. I. G. L. A (Stabilimento Industria Gomma Lavorazione Affini). Ze względy na brak numeru seryjnego po boku maski, prezentowany egzemplarz był prawdopodobnie przeznaczony na potrzeby przemysłu. Modele T.35 i T.33 mocno spopularyzowały układ konstrukcyjny z łącznikiem gwintowym u dołu maski oraz zaworem wydechowym z przodu, pod okularami. Mocne inspiracje ich konstrukcją można zauważyć we francuskich maskach Ajax F2, C38, M51, hiszpańskich M2 i M3, czy nawet niemieckich M62 i M65.

Zestaw

Podstawowy zestaw składał się z części twarzowej, filtropochłaniacza model T.35, torby i wkładek przeciwpotnych. Ze względu na różnorodność zastosowań i użytkowników poszczególne elementy składowe mogły się różnić względem siebie. Na zdjęciu widoczny jest numer seryjny, który powtarza się na nagłowiu maski oraz papierze, w który maska była fabrycznie pakowana.