M/39

Väestönaamari M/39 to przedwojenna fińska maska o przeznaczeniu cywilnym, wprowadzona w 1939 roku. Jej budowa jest bardzo zbliżona do niemieckiej VM37, główną różnicą pomiędzy obiema maskami jest brak charakterystycznego zaworu wydechowego z przodu maski. W M/39 zastosowano natomiast bakelitową komorę zaworów, łączącą w sobie zarówno zawór wdechowy jak i wydechowy. Prezentowany egzemplarz pochodzi z początków produkcji, a świadczy o tym niski numer seryjny. Maska jest wyposażona w komorę zaworów VS38 (Väestönaamari 38), charakterystyczną dla wczesnych partii maski. Dosyć szybko została ona zastąpiona przez komorę VS39, która charakteryzowała się nieznacznie większą grubością. Początkowo osłona zaworu wydechowego była płaska, lecz skutkowało to jego dosyć szybkim zamarzaniem. Z tego powodu została zastąpiona wersją wypukłą. W zamyśle władz wadliwe egzemplarze powinny zostać wymienione i zniszczone, przez co spotkanie wczesnej wersji w oryginalnej konfiguracji jest niezwykle ciężkie. Pasek znajdujący się na karku pełni funkcję dosyć prymitywnej regulacji rozmiaru kaptura. We wczesnej wersji jest on krótszy o ok. 1 cm. Maska była wytwarzana przez zakłady PARA. Początkowo maska trafiała głównie do fińskiego odpowiednika Obrony Cywilnej, w późniejszym czasie także do ludności cywilnej. W bardziej szczegółowym opisie maski oraz jej zestawu pomógł Jarkko Torssonen.

Zestaw

Zestaw różnił się w zależności od przeznaczenia maski. W przypadku wersji dla obrony cywilnej składał się z części twarzowej, kartonu, torby, filtropochłaniacza M/38, M/38S lub M/39 oraz szmatki. W wersji dla ludności cywilnej zrezygnowano z dodawania materiałowej torby, a podstawowym filtropochłaniaczem był model M/39. Na początkowym etapie produkcji trwały także prace nad wdrożeniem metalowej puszki, lecz nie weszła ona nigdy do szerszego obiegu, a sam koncept zarzucono.

Filtropochłaniacz

Filtropochłaniacz M/38 był przeznaczony na potrzeby obrony cywilnej. W odróżnieniu od modeli wojskowych posiada on mniej węgla aktywnego, w jego miejsce zastosowano bardziej rozbudowaną ochronę przed pyłami.

Torba nośna

Torby dołączane do zestawu były wykonywane w niewielkich zakładach na zlecenie konkretnych organizacji, dzięki czemu istnieje dosyć duża ich różnorodność. Według obecnego na niej stempla pochodzi ona z dystryktu Helsinek. Zestawy cywilne nie posiadały torby, ponieważ według przewidywań przeciętny obywatel nie potrzebował używać maski tak często jak przedstawiciele obrony cywilnej, a co za tym idzie, pewna niewygoda związana z korzystaniem z kartonu nie powinna być aż tak dotkliwa. Dodatkowo do niektórych zestawów dołączano instrukcję przedstawiającą model prostej torby, którą w przypadku zaistnienia potrzeby, każdy mógł wykonać indywidualnie.

Karton

Karton, który mieści całość zestawu posiada specjalny pasek, pozwalający przenosić go jak torbę oraz instrukcję obsługi nadrukowaną po wewnętrznej stronie. Przez dosyć długi czas trwały testy, które miały wyłonić odpowiedni typ oraz grubość kartonu, która zapewni wystarczającą trwałość.